Dimensioni del testo

Carattere

Tema

Evidenzia versetti con note

Stai leggendo

CEI1974

CEI 1974

BibbiaEDU-logo

CEI 1974 - Antico Testamento - Libri Sapienziali - Giobbe - 14

Giobbe

CEI 1974 Torna al libro

Nova Vulgata

CEI 1974 14 L`uomo, nato di donna,
breve di giorni e sazio di inquietudine,
14,1 Giobbe invoca clemenza; è un povero essere umano sotto il peso di Dio.
Nova Vulgata
Iob14,1Homo natus de muliere,

brevi vivens tempore, commotione satiatur.
CEI 1974 14,2 come un fiore spunta e avvizzisce,
fugge come l`ombra e mai si ferma.
Nova Vulgata
Iob14,2Qui quasi flos egreditur et arescit
et fugit velut umbra et non permanet.
CEI 1974 14,3 Tu, sopra un tal essere tieni aperti i tuoi occhi
e lo chiami a giudizio presso di te?
Nova Vulgata
Iob14,3Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos

et adducere eum tecum in iudicium?
CEI 1974 Chi può trarre il puro dall`immondo? Nessuno.
14,4 L'uomo nasce impuro non soltanto dal punto di vista del rituale ebraico (cfr. Lc 12, 2-3. cfr. 15, 19-20), ma anche per la sua inclinazione al male; cfr. 15, 14. cfr. Sal 50, 7.
Nova Vulgata
Iob14,4Quis potest facere mundum de immundo?

Ne unus quidem!
CEI 1974 14,5 Se i suoi giorni sono contati,
se il numero dei suoi mesi dipende da te,
se hai fissato un termine che non può oltrepassare,
Nova Vulgata
Iob14,5Si statuti dies hominis sunt,

et numerus mensium eius apud te est,

et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit,
CEI 1974 14,6 distogli lo sguardo da lui e lascialo stare
finché abbia compiuto, come un salariato, la sua giornata!
Nova Vulgata
Iob14,6averte oculos tuos ab eo, ut quiescat,
donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.
CEI 1974 14,7 Poiché anche per l`albero c`è speranza:
se viene tagliato, ancora ributta
e i suoi germogli non cessano di crescere;
Nova Vulgata
Iob14,7Nam lignum habet spem;

si praecisum fuerit, rursum virescet,

et rami eius non deficient.
CEI 1974 14,8 se sotto terra invecchia la sua radice
e al suolo muore il suo tronco,
Nova Vulgata
Iob14,8Si senuerit in terra radix eius,

et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
CEI 1974 14,9 al sentore dell`acqua rigermoglia
e mette rami come nuova pianta.
Nova Vulgata
Iob14,9ad odorem aquae germinabit

et faciet comam quasi novellae.
CEI 1974 14,10 L`uomo invece, se muore, giace inerte,
quando il mortale spira, dov`è?
Nova Vulgata
Iob14,10Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur,

exspirat homo et, ubi, quaeso, est?
CEI 1974 14,11 Potranno sparire le acque del mare
e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi,
Nova Vulgata
Iob14,11Recedent aquae de mari,
et fluvius vacuefactus arescet;
CEI 1974 14,12 ma l`uomo che giace più non s`alzerà,
finché durano i cieli non si sveglierà,
né più si desterà dal suo sonno.
Nova Vulgata
Iob14,12sic homo, cum dormierit, non resurget:

donec atteratur caelum, non evigilabit,

nec consurget de somno suo.
CEI 1974 14,13 Oh, se tu volessi nascondermi nella tomba,
occultarmi, finché sarà passata la tua ira,
fissarmi un termine e poi ricordarti di me!
Nova Vulgata
Iob14,13Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me

et abscondas me, donec pertranseat furor tuus,

et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei?
CEI 1974 Se l`uomo che muore potesse rivivere,
aspetterei tutti i giorni della mia milizia
finché arrivi per me l`ora del cambio!
14,14 La milizia è il tempo della vita sulla terra.
Nova Vulgata
Iob14,14Putasne mortuus homo rursum vivat?

Cunctis diebus, quibus nunc milito,

exspectarem, donec veniat immutatio mea.
CEI 1974 14,15 Mi chiameresti e io risponderei,
l`opera delle tue mani tu brameresti.
Nova Vulgata
Iob14,15Vocares me, et ego responderem tibi;

opus manuum tuarum requireres.
CEI 1974 14,16 Mentre ora tu conti i miei passi
non spieresti più il mio peccato:
Nova Vulgata
Iob14,16Tu quidem nunc gressus meos dinumerares,

sed parceres peccatis meis.
CEI 1974 in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio misfatto
e tu cancelleresti la mia colpa.
14,17 In un sacchetto chiuso, per essere dimenticato.
Nova Vulgata
Iob14,17Signares quasi in sacculo delicta mea,

sed dealbares iniquitatem meam.
CEI 1974 14,18 Ohimè! come un monte finisce in una frana
e come una rupe si stacca dal suo posto,
Nova Vulgata
Iob14,18Mons cadens decidit,

et saxum transfertur de loco suo;
CEI 1974 14,19 e le acque consumano le pietre,
le alluvioni portano via il terreno:
così tu annienti la speranza dell`uomo.
Nova Vulgata
Iob14,19lapides excavant aquae,

et alluvione terra inundatur:

et spem hominis perdes.
CEI 1974 14,20 Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va,
tu sfiguri il suo volto e lo scacci.
Nova Vulgata
Iob14,20Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet;

immutas faciem eius et emittis eum.
CEI 1974 14,21 Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa;
siano disprezzati, lo ignora!
Nova Vulgata
Iob14,21Sive nobiles fuerint filii eius, non novit;

sive ignobiles, non intellegit.
CEI 1974 14,22 Soltanto i suoi dolori egli sente
e piange sopra di sé.
Nova Vulgata
Iob14,22Attamen caro eius, dum vivet, dolet,

et anima illius super semetipso luget».