Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Habacuc - 1

Habacuc

1 ¹Oraculum, quod vidit Habacuc propheta.
²Usquequo, Domine, clamabo,
et non exaudis?
Vociferabor ad te: «Violentia!»,
et non salvas?
³Quare ostendisti mihi iniquitatem
et malitiam vides?
Et vastitas et violentia est coram me,
et facta est contentio, et iurgium exoritur.
⁴Propter hoc languet lex,
et non pervenit usque ad finem iudicium.
Quia impius praevalet adversus iustum,
propterea egreditur iudicium perversum.
⁵«Aspicite in gentibus et videte,
admiramini et obstupescite,
quia opus facio in diebus vestris,
quod nemo credet, cum narrabitur.
⁶Quia ecce ego suscitabo Chaldaeos,
gentem amaram et velocem,
ambulantem super latitudinem terrae,
ut possideat tabernacula non sua.
⁷Horribilis et terribilis est,
ex semetipsa iudicium eius
et maiestas eius egredietur.
8Leviores pardis equi eius
et saeviores lupis deserti;
et accurrunt equites eius:
equites namque eius de longe venient,
volabunt quasi aquila
festinans ad comedendum.
⁹Omnes, ut violentiam faciant, venient,
omnes facies eorum ventus urens;
et congregabunt quasi arenam captivos.
¹⁰Et ipsa reges subsannabit,
tyrannis illudet;
ipsa super omnem munitionem ridebit
et comportabit aggerem et capiet eam.
11Tunc ultra progrediens quasi ventus pertransibit
et constituet fortitudinem suam deum suum».
12Numquid non tu a principio, Domine,
Deus meus, sanctus meus,
qui non morieris?
Domine, ad iudicium posuisti eam;
petra mea, ad corripiendum fundasti eam.
¹³Mundi sunt oculi tui, ne videas malum;
et respicere ad iniquitatem non poteris.
Quare respicis super inique agentes
et taces, devorante impio iustiorem se?
¹⁴Fecisti homines quasi pisces maris,
quasi reptile non habens principem super se.
¹⁵Omnes in hamo sublevat,
trahit eos in sagena sua
et congregat in rete suo;
super hoc laetatur et exsultat.
¹⁶Propterea immolat sagenae suae
et sacrificat reti suo,
quia in ipsis incrassata est portio eius,
et cibus eius pinguis.
17Propter hoc ergo evaginabit gladium suum semper,
ut interficiat gentes sine misericordia?