Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Danielis - 14

Danielis

14 ¹Et rex Astyages appositus est ad patres suos, et suscepit Cyrus Perses regnum eius.
²Erat autem Daniel conviva regis et honoratus super omnes amicos eius. ³Erat quoque idolum nomine Bel apud Babylonios, ct impendebantur in eo per dies singulos similae artabae duodecim et oves quadraginta vinique metretae sex. ⁴Rex quoque colebat eum et ibat per singulos dies adorare eum; porro Daniel adorabat Deum suum. Dixitque ei rex: «Quare non adoras Bel?». ⁵Qui respondens ait ei: «Quia non colo idola manufacta sed viventem Deum, qui creavit caelum et terram et habet potestatem omnis carnis». ⁶Et dixit ad eum rex: «Non tibi videtur esse Bel vivens deus? An non vides, quanta comedat et bibat cotidie?». ⁷Et ait Daniel arridens: «Ne erres, rex; iste enim intrinsecus luteus est et forinsecus aereus, neque comedit neque bibit aliquando». ⁸Et iratus rex vocavit sacerdotes eius et ait eis: «Nisi dixeritis mihi, quis est qui comedat impensas has, moriemini; ⁹si autem ostenderitis quoniam Bel comedat haec, morietur Daniel, quia blasphemavit in Bel». Et dixit Daniel regi: «Fiat iuxta verbum tuum». ¹⁰Erant autem sacerdotes Bel septuaginta, exceptis uxoribus et parvulis et filiis. Et venit rex cum Daniele in templum Belis. ¹¹Et dixerunt sacerdotes Belis: «Ecce nos egredimur foras; et tu, rex, affer escas et vinum miscens pone et claude ostium et signa anulo tuo; ¹²et, cum ingressus fueris mane, nisi inveneris omnia comesta a Bel, morte moriemur, vel Daniel, qui mentitus est adversum nos». ¹³Contemnebant autem, quia fecerant sub mensa absconditum introitum et per illum ingrediebantur semper et devorabant ea. ¹⁴Factum est igitur, postquam egressi sunt illi, et rex posuit cibos ante Bel; et praecepit Daniel pueris suis, et attulerunt cinerem et cribraverunt per totum templum coram rege solo et egressi clauserunt ostium et signantes anulo regis abierunt. ¹⁵Sacerdotes autem ingressi sunt nocte iuxta consuetudinem suam et uxores et filii eorum et comederunt omnia et biberunt. ¹⁶Surrexit autem rex primo diluculo, et Daniel cum eo; ¹⁷et ait rex: «Salvane sunt signa, Daniel?». Qui respondit: «Salva, rex». ¹⁸Statimque cum aperuisset ostium, intuitus rex mensam, exclamavit voce magna: «Magnus es, Bel, et non est apud te dolus quisquam». ¹⁹Et risit Daniel et tenuit regem, ne ingrederetur intro, et dixit: «Ecce pavimentum; animadverte, cuius vestigia sunt haec». ²⁰Et dixit rex: «Video vestigia virorum et mulierum et infantium». Et iratus est rex. ²¹Tunc apprehendit sacerdotes et uxores et filios eorum, et ostenderunt ei abscondita ostiola, per quae ingrediebantur et consumebant, quae erant super mensam. ²²Occidit ergo illos rex et tradidit Bel in potestate Danieli, qui subvertit eum et templum eius.

²³Et erat draco magnus, et colebant eum Babylonii. ²⁴Et dixit rex Danieli: «Non potes dicere quia iste non sit deus vivens; adora ergo eum». ²⁵Dixitque Daniel: «Dominum Deum meum adoro, quia ipse est Deus vivens. ²⁶Tu autem, rex, da mihi potestatem, et interficiam draconem absque gladio et fuste». Et ait rex: «Do tibi». ²⁷Tulit ergo Daniel picem et adipem et pilos et coxit pariter; fecitque massas et dedit in os draconis et, cum comedisset, diruptus est draco. Et dixit: «Ecce quae colebatis». ²⁸Cum audissent Babylonii, indignati sunt vehementer et congregati adversum regem dixerunt: «Iudaeus factus est rex; Bel destruxit, draconem interfecit et sacerdotes occidit». ²⁹Et dixerunt, cum venissent ad regem: «Trade nobis Danielem; alioquin interficiemus te et domum tuam». ³⁰Vidit ergo rex quod irruerent in eum vehementer et, necessitate compulsus, tradidit eis Danielem. ³¹Qui miserunt eum in lacum leonum, et erat ibi diebus sex. ³²Porro in lacu erant septem leones, et dabantur eis cotidie duo corpora et duae oves; et tunc non data sunt eis, ut devorarent Danielem. ³³Erat autem Abacuc propheta in Iudaea et ipse coxerat pulmentum et intriverat panes in alveolo et ibat in campum, ut ferret messoribus. ³⁴Dixitque angelus Domini ad Abacuc: «Fer prandium, quod habes, in Babylonem Danieli, qui est in lacu leonum». ³⁵Et dixit Abacuc: «Domine, Babylonem non vidi et lacum nescio». ³⁶Et apprehendit eum angelus Domini in vertice eius et portavit eum capillo capitis sui posuitque eum in Babylone supra lacum in impetu spiritus sui. ³⁷Et clamavit Abacuc dicens: «Daniel, Daniel, tolle prandium, quod misit tibi Deus». ³⁸Et ait Daniel: «Recordatus es enim mei, Deus, et non dereliquisti diligentes te». ³⁹Surgensque Daniel comedit. Porro angelus Dei restituit Abacuc confestim in loco suo. ⁴⁰Venit ergo rex die septima, ut lugeret Danielem; et venit ad lacum et introspexit, et ecce Daniel sedens. ⁴¹Et exclamavit rex voce magna dicens: «Magnus es, Domine, Deus Danielis, et non est alius praeter te». ⁴²Porro illos, qui perditionis eius causa fuerant, intromisit in lacum; et devorati sunt in momento coram eo.