Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Primus Maccabaeorum - 3

Primus Maccabaeorum

3 ¹Et surrexit Iudas, qui vocabatur Maccabaeus, filius eius pro eo. ²Et adiuvabant eum omnes fratres eius et universi, qui se coniunxerant patri eius; et proeliabantur proelium Israel cum laetitia. ³Et dilatavit gloriam populo suo et induit se loricam sicut gigas et succinxit se arma bellica sua et proelia constituit protegens castra gladio. ⁴Similis factus est leoni in operibus suis et sicut catulus leonis rugiens in venationem; ⁵et persecutus est iniquos perscrutans et eos, qui conturbabant populum suum, succendit. ⁶Et subducti sunt iniqui prae timore eius, et omnes operarii iniquitatis conturbati sunt; et prosperata est salus in manu eius. ⁷Et exacerbabat reges multos; et laetificabat Iacob in operibus suis, et in saeculum memoria eius in benedictionem. ⁸Et perambulavit in civitatibus Iudae et disperdidit impios ex ea et avertit iram ab Israel; ⁹et nominatus est usque ad ultimum terrae et congregavit pereuntes.
¹⁰Et congregavit Apollonius gentes et a Samaria virtutem magnam ad bellandum contra Israel. ¹¹Et cognovit Iudas et exiit obviam illi; et percussit eum et occidit, et ceciderunt vulnerati multi, et reliqui fugerunt. ¹²Et acceperunt spolia eorum, et gladium Apollonii accepit Iudas; et erat pugnans in eo omnibus diebus. ¹³Et audivit Seron, princeps exercitus Syriae, quod congregavit Iudas congregationem et convocationem fidelium secum et egredientium in proelium, ¹⁴et ait: «Faciam mihi nomen et glorificabor in regno et debellabo Iudam et eos, qui cum ipso sunt, qui spernunt verbum regis».
¹⁵Et accessit, et ascendit cum eo exercitus impiorum fortis auxiliari ei, ut faceret vindictam in filios Israel. ¹⁶Et appropinquavit usque ad ascensum Bethoron, et exivit Iudas obviam illi cum paucis. ¹⁷Ut autem viderunt exercitum venientem sibi obviam dixerunt Iudae: «Quomodo poterimus pauci pugnare contra multitudinem tantam, fortem, et nos fatigati sumus ieiunio hodie?». ¹⁸Et ait Iudas: «Facile est concludi multos in manibus paucorum; et non est differentia in conspectu caeli liberare in multis aut in paucis, ¹⁹quoniam non in multitudine exercitus victoria belli, sed de caelo fortitudo est.
²⁰Ipsi veniunt ad nos in multitudine contumeliae et iniquitatis, ut disperdant nos et uxores nostras et filios nostros et ut spolient nos; ²¹nos vero pugnamus pro animabus nostris et pro legitimis nostris, ²²et ipse Dominus conteret eos ante faciem nostram; vos autem ne timueritis eos». ²³Ut cessavit autem loqui, insiluit in eos subito; et contritus est Seron et exercitus eius in conspectu ipsius.
²⁴Et persequebantur eum in descensu Bethoron usque ad campum, et ceciderunt ex eis octingenti viri; reliqui autem fugerunt in terram Philisthim. ²⁵Et coepit timor Iudae ac fratrum eius, et formido cecidit super gentes in circuitu eorum; ²⁶et pervenit ad regem nomen eius, et de proeliis Iudae narrabant omnes gentes.
²⁷Ut audivit autem Antiochus sermones istos, iratus est animo; et misit et congregavit exercitum universi regni sui, castra fortia valde. ²⁸Et aperuit aerarium suum et dedit stipendia exercitui in annum et mandavit illis, ut essent parati ad omnia. ²⁹Et vidit quod defecit pecunia de thesauris suis, et tributa regionis modica propter dissensionem et plagam, quam fecit in terra, ut tolleret legitima, quae erant a primis diebus; ³⁰et timuit, ne non haberet ut semel et bis in sumptus et donaria, quae dederat antea larga manu, et abundaverat super reges, qui ante eum fuerant. ³¹Et consternatus erat animo valde et cogitavit ire in Persidem et accipere tributa regionum et congregare argentum multum. ³²Et reliquit Lysiam hominem nobilem de genere regali super negotia regia a flumine Euphrate usque ad fines Aegypti ³³et ut nutriret Antiochum filium suum, donec rediret. ³⁴Et tradidit ei dimidium exercitum et elephantos et mandavit ei de omnibus, quae volebat, et de inhabitantibus Iudaeam et Ierusalem, ³⁵ut mitteret ad eos exercitum ad conterendam et exstirpandam virtutem Israel et reliquias Ierusalem et auferendam memoriam eorum de loco,
³⁶et ut constitueret habitatores filios alienigenas in omnibus finibus eorum et sorte distribueret terram eorum. ³⁷Et rex assumpsit dimidium exercitum residuum et exivit ab Antiochia de civitate regni sui anno centesimo et quadragesimo septimo et transfretavit Euphratem flumen et perambulabat superiores regiones. ³⁸Et elegit Lysias Ptolemaeum filium Dorymeni et Nicanorem et Gorgiam viros potentes ex amicis regis ³⁹et misit cum eis quadraginta milia virorum et septem milia equitum, ut venirent in terram Iudae et disperderent eam secundum verbum regis. ⁴⁰Et processerunt cum universa virtute sua; et venerunt et applicaverunt prope Emmaus in terra campestri. 41Et audierunt mercatores regionis nomen eorum et acceperunt argentum et aurum multum valde et compedes et venerunt in castra, ut acciperent filios Israel in servos, et additi sunt ad eos exercitus Syriae et terrae alienigenarum.
⁴²Et vidit Iudas et fratres eius quia multiplicata sunt mala, et exercitus applicabant ad fines eorum, et cognoverunt verba regis, quae mandavit facere populo in interitum et consummationem. ⁴³Et dixerunt unusquisque ad proximum suum: «Erigamus deiectionem populi nostri et pugnemus pro populo nostro et sanctis nostris». ⁴⁴Et congregatus est conventus, ut essent parati in proelium et ut orarent et peterent misericordiam et miserationes. ⁴⁵Et Ierusalem non habitabatur sicut desertum; non erat qui ingrederetur et egrederetur de natis eius, et sanctum conculcabatur, et filii alienigenarum erant in arce; ibi erat habitatio gentibus. Et ablata est voluptas a Iacob, et defecit tibia et cithara.
⁴⁶Et congregati sunt et venerunt in Maspha contra Ierusalem, quia in Maspha erat antea locus orationis Israeli; ⁴⁷et ieiunaverunt illa die et induerunt se ciliciis et cinerem imposuerunt capiti suo et disciderunt vestimenta sua ⁴⁸et expanderunt librum Legis, de quibus scrutabantur gentes similitudines simulacrorum suorum; ⁴⁹et attulerunt ornamenta sacerdotalia et primitias et decimas et suscitaverunt nazaraeos, qui impleverunt dies, ⁵⁰et clamaverunt voce in caelum dicentes: «Quid faciemus istis et quo eos ducemus? ⁵¹Et sancta tua conculcata sunt et contaminata, et sacerdotes tui in luctu et humiliatione; ⁵²et ecce nationes convenerunt adversum nos, ut nos disperdant: tu scis, quae cogitant in nos. ⁵³Quomodo poterimus subsistere ante faciem eorum, nisi tu adiuves nos?». ⁵⁴Et tubis bucinaverunt et clamaverunt voce magna. ⁵⁵Et post haec constituit Iudas duces populi, tribunos et centuriones et pentacontarchos et decuriones ⁵⁶et dixit his, qui aedificabant domos et sponsabant uxores et plantabant vineas, et formidolosis, ut redirent unusquisque in domum suam secundum legem. ⁵⁷Et moverunt castra et collocaverunt ad austrum Emmaum. ⁵⁸Et ait Iudas: «Accingimini et estote filii potentes et estote parati in mane, ut pugnetis adversus nationes has, quae convenerunt adversus nos disperdere nos et sancta nostra; ⁵⁹quoniam melius est nos mori in bello quam respicere mala gentis nostrae et sanctorum. ⁶⁰Sicut autem fuerit voluntas in caelo, sic faciet».